Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/074

zał Jankowi podać wszystkie, jakie tylko były w domu, numery „Kurjera“. Gdy rozkaz spełniono, zamknął się w swym pokoju i do południa czytał, a potem wyjechał do miasta, skąd wrócił dopiero wieczorem.
 Ponieważ we wtorek pan Piołunowicz z rana znowu czytał ogłoszenia, a w południe znowu wyjechał, Gustaw zatem i Wandzia byli już drugi dzień sami.
 Na czem im czas schodził? Zobaczymy.
 — Panno Wando! — mówił Gustaw — już trzeci raz proszę panią, ażebyś usiadła na fotelu i zachowywała się spokojnie.
 — A ja już trzeci raz odpowiadam panu, że się z okna nie ruszę. Dobrze mi tu i basta! jak mówi dziadzio.
 — Wybornie!... Otóż teraz w imieniu dziadka polecam pani, abyś koniecznie na fotelu usiadła, bo inaczej nigdy portretu nie skończę.
 — Nie słyszę, co pan mówi, kanarek mi przeszkadza.
 — Pięknie pani słuchasz dziadka, ani słowa!
 — Dziadka słucham, ale pana nie będę.
 — Ależ, panno Wando, ja go obecnie zastępuję!
 — Ależ, panie Gustawie, ja pana nie będę słuchała, choćby nawet był pan moim prawdziwym dziadkiem.
 Zrozpaczony Gustaw zaczął układać papiery w teczkę.
 — Cóż to znaczy? — spytała dziewczynka, oglądając się przez ramię.
 — Wychodzę!... ponieważ pani nie chce pozować...
 — Doprawdy?
 — Naturalnie!
 — Ja jednak myślę, że pan nie wyjdzie.
 — Upewniam panią, że wyjdę — odpowiedział Gustaw, udając wielką stanowczość.
 — Upewniam pana, że pan zostanie — odpowiedziała Wandzia tym samym tonem.
 — Ciekawym dlaczego?...