Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/075

 — Dlatego, że ja...
 — Że pani tak chcesz?...
 — Dlatego, że ja na fotelu usiądę.
 — Tak, to co innego!... — rzekł Gustaw, podając rękę dziewczynie i ceremonjalnie prowadząc ją do fotelu. — A teraz — dodał — proszę panią w imieniu dziadka o kilka minut spokojności.
 — Gdzież się mam patrzeć?
 — Gdziekolwiek, choćby naprzykład na kanarka.
 — Czy to także dziadek mi kazał?
 — Nie, to ja panią proszę.
 — Dobrze! więc teraz ja pana proszę, ażeby puszczono tu Azora.
 Nastała kilkominutowa cisza, w ciągu której tłusty Azorek wbiegł do salonu i umieścił się na kolanach swojej pani, Wolski zaś przystąpił do robienia studjów.
 — Wie pan co?... — zaczęła Wandzia.
 — Słucham!
 — Już nic nie powiem...
 — Dlaczego?
 — Boję się, ażeby mnie pan nie wyśmiał.
 — Nie wyśmieję.
 — A więc... wie pan co? Oto chciałabym być ptakiem! Prawda, jakie to zabawne?...
 — Prawda! Czy tym kanarkiem, na którego teraz pani patrzysz?
 — O nie! Kanarek jest biedny, on nie może latać.
 — Więc niech go pani wypuści.
 — Zapewne! On już raz sam wyleciał i miał bardzo smutny wypadek.
 — Cóżto, wróble go nastraszyły?
 — Jeszcze gorzej! Niech pan sobie wyobrazi, że wyleciał na podwórze, ale się zmęczył... Azorek, bądź grzeczny!... nie można pani gryźć!...