Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/076

 — Cóż dalej?
 — Usiadł sobie na płocie, na którym stał nasz kogut... Pan zna naszego koguta?
 — Nie mam przyjemności.
 — I otóż ten nieznośny dziobnął go w główkę tak, że aż zemdlał...
 — Kanarek koguta?
 — Ale gdzież tam! kogut kanarka, tak, że od tej pory, ale niech się pan nie śmieje z niego, jest łysy!...
 — Ten kogut?
 — Nie, kanarek... Zaraz go panu pokażę...
 I to powiedziawszy, pobiegła do okna, w którem wisiał wraz ze swoją klatką krzykliwy ptaszek.
 — Panno Wando!... na miłość boską, nie wstawaj pani! — zawołał Gustaw. — Cały szkic, przepyszny szkic zepsuty!...
 — Cha, cha, cha! — zaśmiała się dziewczynka. — Jak to dobrze, musi pan nowy robić!...
 — W takich warunkach żadnego nie zrobię... skompromituję się... nie będę śmiał pokazać się dziadkowi... Żeby też dziesięciu minut nie usiedzieć spokojnie!...
 I to mówiąc, zaczął znowu składać papiery.
 Wandzia wróciła na miejsce, a wziąwszy powtórnie na kolana Azorka, rzekła:
 — Dam panu jedną radę. Jeżeli pan chce, ażebym siedziała spokojnie, niech mi pan opowiada jaką ładną historyjkę.
 — Doskonały pomysł! — odparł Gustaw, rozkładając znowu swoje papiery. — Mam pani opowiadać ładne historje i rysować?... Spróbuję jednak!...
 — Przepraszam, że przerwę. Czy wyjedziemy dziś do Łazienek?
 — Wyjedziemy. O piątej przyjdą moje konie.
 — Teraz słucham pana.
 — Bardzo dobrze, a ja zaczynam.