Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/077

 — Otóż była sobie pewna panna Kręcicka, której dziadek polecił zrobić portret...
 — Pewnemu malarzowi, który się nazywał pan Nudziarski!... Znam już tę historją!
 — No, to już nie wiem, o czem mam pani opowiadać!
 — Opowiedz pan o jakim chłopczyku, to mi się lepiej podoba.
 — Opowiem pani o pewnym niegrzecznym chłopczyku, który trzymał palce w ustach...
 — Pfe! nie będę tego słuchała! Ja lubię historje smutne...
 — O chłopczyku?
 — Tak!... i żeby do tego wchodziła panienka.
 — Takiej historji nie umiem! — odparł Wolski, rysując.
 — Więc niech nie będzie panienki, byle do niej wchodził chłopczyk i... i... już nie wiem co!
 — Naprzykład kanarek albo piesek?
 — Piesek, piesek! — zawołała Wandzia, sadowiąc się lepiej na fotelu i klepiąc otyłego Azorka, który spał, jak zabity.
 Wolski, ciągle rysując, zaczął:
 — Był sobie pewien chłopczyk...
 — Czy to był duży chłopczyk?
 — Był to malec... w wieku pani.
 — W moim wieku? — odparła oburzona dziewczynka — dziadek przecież powiedział mi, że już niezadługo zacznę rok szesnasty...
 — Ale tymczasem skończyłaś pani dopiero lat czternaście... Otóż był sobie tedy pewien chłopczyk i miał pieska...
 — Czy takiego, jak nasz Azorek?...
 — Takie.. to jest nie takiego. Tamten piesek był kudłaty i brudny, i nosił zawsze spuszczony ogon...
 — Dlaczego spuszczony?
 — Ponieważ był zawsze głodny, on i jego pan...
 — Czy pan jego był druciarczykiem?
 — Nie. Dlaczego się pani o to pyta?