Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/078

 — Bo tylko druciarczyki mówią, że zawsze są głodni.
 — Aha!... Otóż tedy chodził sobie ów chłopczyk po świecie i szukał...
 — Czego, proszę pana?
 — Szukał matki, ponieważ, kiedy jeszcze był dzieckiem, wykradli go cyganie i uprowadzili do lasu...
 — Proszę pana... czy to jest prawdziwa historją?
 — Najprawdziwsza! Opowiadał mi ją ten sam chłopczyk.
 — Mój Boże!
 — Wędrując tak — mówił dalej Gustaw — zaszedł do pewnego miasta, które jednak bardzo rychło opuścić musiał...
 — Dlaczego, proszę pana?
 — Dlatego, że mu kamienie raniły nogi, a co gorsza, rozpustne chłopaki jego psu przywiązywali pęcherze z grochem do ogona, co bardzo przestraszało i pieska, i chłopczyka...
 — Jacy nieznośni!...
 Przez ten czas Wolski naszkicował kilka fizjognomij, z których każda przedstawiała twarz Wandzi, lecz coraz to z innym wyrazem.
 — Potem chłopczyk poszedł na wieś, a zobaczywszy pierwszą chatę, wstąpił do niej.
 — Puk! puk!...
 — Kto tam?... czego to chcesz, dziecko?
 — Szukam mojej matki.
 — Jakże się ona nazywa?
 — Kiedy nie wiem.
 — Ha, to idź dalej, moje dziecko, tu nie mieszka.
 I tak szedł dalej od chaty do chaty, od wsi do wsi, wszędzie kołacząc napróżno. Aż pewnego dnia spotkał się z siwym jak gołąb staruszkiem.
 — Czego to szukasz, moje dziecko? — spytał go.
 — Szukam matki.
 — A byłeś we wsi?
 — Byłem, i nie w jednej.