Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/081

szkiców, z których każdy przedstawia inny wyraz twarzy!... Oto są...
 — Dalibóg, czysta Wandzia! — mówił starzec, oglądając rysunki.
 — Nieoceniona fizjognomja, na której każde uczucie jak najdoskonalej się maluje. Spojrzyj pan naprzykład na tę głowę.
 — Wandzia!... Wandzia!... — odparł dziadek.
 — Ale jakie uczucie ją ożywia?
 — Zdaje się, że rysowałeś ją pan w postawie siedzącej.
 — Co tam postawa! Tu jest najdokładniej scharakteryzowana ciekawość... No, a tu?...
 — Naturalnie, że także ciekawość.
 — Gdzież znowu! To litość i smutek... Na honor! stworzę arcydzieło!
 — Żebyś pan wiedział, jakie gorąco! — przerwał pan Klemens, kładąc rysunki i ocierając pot z czoła.
 — Boska piękność, niezrównana fizjognomja! Pięcioletnie studja nie nauczyły mnie tyle, co to jedno posiedzenie... Gdzie pan był?
 — At! — mruknął dziadek, siadając na krześle — gdziem był! Szukałem ochmistrzyni dla Wandzi.
 — Poco?
 — On się jeszcze pyta! Toż nie zapominaj, że to już... już dorastająca panna...
 — Pączek, który lada chwilę zakwitnie! — wtrącił Gustaw z zapałem.
 — Tak, lada chwilę, a ja ochmistrzyni nie mam i nie mam.
 — Naco się to zdało?
 — Właśnie że się zdało! Dziewczyna potrzebuje nabrać manier.
 — Czyli innemi słowy skarykaturować wdzięk naiwności...