Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/082

 — Co tam naiwność! Ochmistrzyni potrzebuję i basta!...
 — Panie Klemensie! jeżeli przyjaźń...
 — Kobiety przyzwoitej w pewnym wieku...
 — Jeżeli rada najczystszej, najbezinteresowniejszej przyjaźni...
 — Przyzwoitej, uczciwej i ukształconej...
 — Która swoją pedanterją zepsuje najpiękniejszy twór boski!...
 — Obiad na stole! — zameldował Janek.
 — Oto grunt! — zawołał Piołunowicz. — Obiad, a po obiedzie prysznic i ochmistrzyni!...
 — Po obiedzie spacer, panie, do Łazienek... Wszakżeśmy się tak umówili? — przypomniał Gustaw.
 Obiad zeszedł bardzo wesoło. Zmęczony dziadek jadł za trzech i dowcipkował za dziesięciu. Wolski kłócił się z Wandzią.
 Przy czarnej kawie biesiadnicy usłyszeli na ulicy turkot, który ustał tuż pod oknami.
 — Konie! — rzekł Gustaw.
 Piołunowicz pobiegł do okna.
 — Phy! co za konie, co za liberja, co za amerykan!.. Aleś ty pan całą gębą, kochany Guciu... Ten figiel musi cię z tysiąc rubli kosztować?
 — To podarunek mego wuja — odparł Wolski.
 — Brylantowy człowiek ten twój wuj, bodaj się tacy na kamieniu rodzili! Poznajże nas, mój drogi...
 Tymczasem Wandzia ubrała się, i wkrótce wszyscy wyszli na ulicę.
 Po wykonaniu wszechstronnych oględzin, pan Klemens wsadził do amerykana wnuczkę i sam siadł obok niej. Wolski umieścił się na koźle i ujął lejce do ręki.
 — Niech pan z początku wolno jedzie, panie Gustawie — odezwała się Wandzia — bo muszę sobie kapelusz mocniej przypiąć.