Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/092

się zapytać, czy panowie gotowi bylibyście pośpieszyć im z materjalną pomocą?
 — Rozumie się!
 — Otóż, łaskawi panowie, zrobię wam nową propozycją. Jedną z najstraszliwszych plag, trapiących klasy uboższe, jest brak kredytu i lichwa; zapytuję więc panów, czy dla złagodzenia jej nie moglibyśmy tymczasem założyć jakiejś skromnej kasy pożyczkowej?
 — Pyszna myśl! — zawołał Damazy.
 — Kochany Guciu! — wykrzyknął pan Klemens, rzucając się malarzowi na szyję.
 Reszta obecnych z niemniejszym entuzjazmem przyjęła projekt, i wnet zaczęto obrachowywać przypuszczalne fundusze.
 — Panowie! — odezwał się rejent (nie wiedzący, jaka burza wisiała mu nad głową). — Radzę nie śpieszyć się z podawaniem cyfr, lecz zastanowić się chłodno i podać stanowcze. W tym celu zaproponuję nawet, abyście byli łaskawi zebrać się pojutrze, naprzykład...
 — Do mnie, panowie! — przerwał Piołunowicz, błagalnie składając ręce.
 — Do prezesa!... zgoda! zgoda! — odezwały się liczne głosy.
 Towarzystwo ożywiło się. Jedni winszowali Wolskiemu pomysłu, inni zastanawiali się nad trudnościami utworzenia kasy pożyczkowej, a tymczasem pan Damazy, wziąwszy Piołunowicza pod rękę, pociągnął go do kąta.
 — Co się stało? — zapytał przerażony dziadek.
 — Zenon chce wyzwać na pojedynek rejenta...
 — Zwarjował, czy co?...
 — Traktuj pan tę sprawę chłodno i poważnie — upominał go Damazy. — Sekundantów już naznaczył, doktora zamówił...
 — A cóż rejent na to?