Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/109

 Indywiduum wzięło kartkę i wśród najpokorniejszych ukłonów wyszło za drzwi.
 Dziwna i straszna rzecz! Gustaw, słuchając tej rozmowy, dostał powtórnie bicia serca; nie chcąc jednak przerażać wuja, a pragnąc jednocześnie odegnać od siebie przykre myśli, spytał go:
 — Cóż to za plany wuj ogląda?...
 — Stawiamy chałupę, moje dziecko.
 — Dla siebie?
 — Dla ciebie.
 — O, mój wuju — zawołał malarz — czy ja wart jestem tylu dobrodziejstw!...
 Gwoździcki bystro spojrzał mu w oczy, lecz, zobaczywszy tam łzy, szybko odwrócił się i mruknął:
 — Mazgaj jesteś!...
 I wyszedł do sali, a Wolski za nim.
 Kilka sekund wystarczyło do uspokojenia tych dwóch silnych ludzi, choć jeden z nich chorował na serce od wczoraj, drugi od lat dwudziestu pięciu.
 — Mam do ciebie prośbę, kochany wuju — zaczął Gustaw.
 — Słucham cię.
 — Jest tu w mieście pewne kółko uczciwych dziwaków, naradzających się nad uszczęśliwieniem ludzkości. Otóż czybyś nie chciał się z nimi poznać?
 — Nie.
 — I dlaczego? — spytał Wolski, patrząc mu w oczy.
 — Dlatego, że ja nie jestem ani poczciwym dziwakiem, ani też myślę o uszczęśliwieniu ludzkości.
 — Przydałbyś się tam, wuju, wierz mi.
 — Nic z tego! — odparł stanowczo Gwoździcki.
 — Więc może zechcesz przynajmniej złożyć wizytę staremu Piołunowiczowi?
 — Powiedziałem ci już, że złożę, ale za rok.