Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/110

 — Dlaczego nie dziś? — nalegał Gustaw.
 Wuj zaczął gryźć paznogcie, co oznaczało niezadowolenie, i po chwili rzekł:
 — Moje dziecko! Interesa, które prowadzę, nie pozwalają mi bawić się w towarzyskość, i dlatego znajomości nie robię. Przed upływem roku ukończę je, wycofam moje kapitały, a wówczas będę gotów do usług...
 Wolski zrozumiał, że przedmiot ten można uważać za wyczerpany; przeszedł więc do innego i odniechcenia zapytał:
 — Powiedz mi też, mój wuju, jak wielki jest naprawdę twój majątek?
 Gwoździcki zamyślił się i odparł:
 — Mówiąc między nami, nie wiem; zdaje mi się jednak, że masz kilka miljonów.
 — Cóż znaczy, to masz?
 — Znaczy, że masz; jakże ci inaczej powiem?
 — A ty, wuju, co masz?
 — Ja?... mam ciebie.
 W przedpokoju odezwał się dzwonek, a po chwili lokaj zameldował:
 — Pan Dąbrowski!
 Do sali wszedł człowiek młody, przystojny, posiadający wszelkie cechy obywatela ziemskiego.
 Gustaw wybiegł naprzeciw niemu i przedstawił go wujowi, jako swego dawnego przyjaciela, poczem rzekł:
 — Pozwólcie panowie, że ze względu na zajęcia wuja, który nigdy nie ma czasu, przystąpię odrazu do rzeczy.
 — Prosimy! — odparł Gwoździcki.
 Nowoprzybyły zmieszał się.
 — Drogi wuju! — ciągnął Gustaw. — Dąbrowskiemu spłonął folwark i potrzebuje pieniędzy...
 — Guciu! — zawołał gość.
 — Ile? — spytał wuj.