Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/112

 — O, ja bardzo wiele rzeczy wiem!...
 — No, mniejsza o to!... Jak zwał, tak zwał, dość, że jesteś najszlachetniejszym człowiekiem na ziemi!
 — Dodaj jeszcze: za to, że pożyczasz moim protegowanym na czwarty procent — dorzucił żartobliwie Gwoździcki.
 — I za to i za wiele innych rozmaitych rozmaitości... A kto Władysławowi dopomógł zostać inżynierem, czy nie ty, wuju?
 Finansista spoważniał.
 — Władysław jest synem kobiety, która ciebie trzy lata wychowywała. Trzeba pamiętać o tem!
 — Ty... ciebie... tobie... dla ciebie... Ach, mój wuju! nudzą mnie już te deklinacje, przejdźmy więc do czego innego! — zawołał Wolski.
 — Słucham! — rzekł wuj.
 — Otóż rzecz jest taka. Podałem w pewnem towarzystwie projekt założenia kasy pożyczkowej...
 — Co to znaczy? — spytał finansista, siadając na żelaznem łóżku.
 — Znaczy to, że znowu będę potrzebował rad i pieniędzy wuja, a nadewszystko to, że czasby już nareszcie położyć tamę lichwiarstwu, wysysającemu krew z naszych klas mniej zamożnych...
 Gwoździcki uśmiechnął się ironicznie.
 — Na pieniądze zgoda! — rzekł wuj — o radach pomyślę, ale dajcie też raz pokój temu biednemu lichwiarstwu!...
 — Wuj broni lichwiarzy?...
 — Lichwiarzy?... nie! Bronię tylko wolnej konkurencji w handlu, choćby nawet pieniędzmi — odparł chłodno finansista.
 — Wuju kochany! — zawołał Gustaw. — Nie jestem ekonomistą i nie umiem wojować argumentami, ale jako człowiek czuję, że lichwa jest straszną podłością.
 Gwoździcki ruszył ramionami.
 Nastała chwila milczenia, w ciągu której młody zapaleniec