Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/113

chodził szybko po pokoju, a chłodny jego wuj gryzł paznogcie.
 — Powiedzie mi, mój drogi, a cóżbyś ty robił, gdybym ja naprzykład był lichwiarzem?... Czy także nazwałbyś mnie podłym?...
 — Ty, mój wuju, lichwiarzem? ty!... cha, cha, cha!... — rozśmiał się Wolski.
 — Mówmy na serjo. Cóżbyś robił? — pytał finansista, patrząc w ziemię.
 — Mój wuju! do czego prowadzi dyskusja o rzeczach niemożliwych?
 — Hum?... Choćby do zbicia pewnych niedojrzałych, a jednak bardzo stanowczych sądów.
 — Do zbicia!... niedojrzałych!... — powtarzał Wolski. — A więc zgoda, mówmy... Otóż, mój wuju, gdybyś ty był lichwiarzem, powiedziałbym ci tak: Naprzód wyrzeknij się swoich operacyj, a potem oddaj swój majątek...
 — Oddaj?... a komuż to?... — spytał finansista.
 — Ludziom, naturalnie.
 — A którym, jeżeli wolno spytać?... Czy lichwiarzom, czy tym, którzy od nich pożyczają, czy też tym, którzy nie potrzebują pieniędzy?...
 — No, pogadalibyśmy o tem!... — odparł Wolski.
 — A gdybym ja naprzykład nie oddał owych pieniędzy? — badał dalej finansista.
 — Wtedy prosiłbym cię, ażebyś koniecznie oddał, a jeżeli nie, to...
 — To?...
 — To strzeliłbym sobie w łeb! — odpowiedział Gustaw stanowczo.
 Żółta twarz finansisty stała się popielatą, pytał jednak dalej:
 — No, mój drogi, przypuśćmy, że ja oddałbym jakimś tam ludziom moje, rozumiesz, moje pieniądze, lecz cóżbyś ty im oddał?...