Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/121

 — To jest trzysta pięćdziesiąt rubli — odparł pan Piotr, usiłując tak niewinnym wyrazom nadać uszczypliwe znaczenie.
 Pan Damazy, usłyszawszy to, zrobił się majestatycznym.
 — Proszę pana — rzekł — cieszy mnie to bardzo, żeś pan raczył zauważyć skromny mój udział w tem przedsięwzięciu. Nie lubię robić wymówek, lecz przypominam tylko, że plany, podawane przeze mnie, wogóle jakoś nie znajdowały pomiędzy panami poparcia!...
 — Drogi panie Damazy!... — błagał mówcę Piołunowicz, widocznie obawiając się nowego zajścia.
 — Ja bo nie przypominam sobie pańskich planów! — odparł zuchwale Piotr.
 — Nie przypomina pan sobie?... — ciągnął dalej z ironicznym uśmiechem mówca. — A mój projekt tanich mieszkań, na który ofiarowywałem pięć tysięcy...
 — Był niepraktyczny — wtrącił rejent.
 — Zwracam uwagę szanownego pana Damazego — odezwał się uczony Zenon — że ja pragnąłem należeć z nim do spółki.
 Pan Damazy rzucił okiem na dość wytarty tużurek mędrca i mówił dalej:
 — Proponowałem założenie szkoły wyższej dla kobiet, pewnego rodzaju uniwersytetu, na który dawałem dwa tysiące rubli...
 — To także było niepraktyczne — zauważył rejent.
 — Przypominam szanownemu panu Damazemu... — wołał Zenon.
 — Tanie mieszkania niepraktyczne, pensja niepraktyczna! — przerwał gniewnie Damazy. — Lecz zwracam uwagę panów, żem również proponował założenie akcyjnej fabryki pudrety i dawałem na nią...
 — Pozwoli pan Damazy... — wtrącił Zenon.