Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/126

 Był to Wawrzyniec.
 Gustaw, który wchodził na ostatku, spojrzawszy na Wawrzyńca, zbladł i cofnął się do sieni. Ruchu tego nie dostrzegł nikt, wszyscy bowiem gadać poczęli.
 — Czy to jest Hoff?...
 — Co za okropny wypadek!
 — Przyniesiono dziecko nieżywe...
 — Panowie! niech mówi jeden — upominał ich Damazy.
 Zebrani ucichli, Piołunowicz zabrał głos:
 — Czy zastaliśmy pana Hoffa?...
 — Niestety! panie, niema go od południa — odparł Wawrzyniec, pobożnie składając ręce.
 — Człowiek ten przyniósł do mnie martwe dziecko — ciągnął Piołunowicz.
 — Doprawdy? — zdziwił się Wawrzyniec. — Biedna Helunia poszła za swą nieodżałowanej pamięci matką!...
 W tej chwili pan Zenon szepnął do ucha sędziemu, że pożółkły człowiek musiał być kiedyś aktorem. Sędzia zgodził się na to i dodał, że sposób mówienia i ruchy jego wydają mu się istotnie nienaturalnemi.
 — Pan znałeś tę rodzinę? — pytał dalej Piołunowicz.
 — Byłem jej jedynym przyjacielem — odpowiedział Wawrzyniec.
 — Musieli to być ludzie biedni?...
 — Biedni, panie, ale bogobojni. Trzymali się zasady: „Znoś z Chrystusem i dla Chrystusa, jeżeli chcesz królować z Chrystusem...“ — odparł lichwiarz.
 — Przecież Hoff miał plac?
 — Plac sprzedany został za długi.
 — Że też nikt im nie pomógł!...
 — Ludzie biedni, jak my, mogą tylko pomagać radą, a tej nieszczęśliwy Hoff nie przyjmował, ponieważ...
 I powiedziawszy to, lichwiarz wskazał palcem na czoło.