Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/128

 W tej samej chwili jakiś stłumiony, niby z pod ziemi wychodzący głos odezwał się:
 — Oj!... chyba wylazę już...
 — Wyleź pan, wyleź!... kochany panie Gołembiowski — odpowiedział lichwiarz, ciągle rachując pieniądze.
 Teraz z pod łóżka, na którem umarła Konstancja, ukazały się dwie potężne, żylaste ręce, kudłata głowa i zarośnięta twarz, za niemi szerokie plecy, a wreszcie cały człowiek, ogromnej budowy, ubrany w podarty kaftan i zgrzebne spodnie. Nogi miał zabłocone i bose.
 — Aaa!... — odetchnął bandyta. — Spociłem się!...
 — Wierzę, wierzę! — odparł z uśmiechem Wawrzyniec. — Pan Gołembiowski myślał, że to już po niego...
 Gołembiowski ciężko upadł na ławę, i patrząc zpodełba na pieniądze, rzekł:
 — To dla starego przynieśli te bankocetle?...
 — Przecież pan Gołembiowski słyszał.
 — Żeby to tak pan Wawrzyniec mnie ich z trochę udzielił.
 — Doprawdy?... — spytał szyderczo lichwiarz.
 — Abo nie?... Dalibóg, przydałyby mi się.
 — Staremu się także przydadzą.
 — Co mi tam stary!... — oburzył się bandyta.
 — Jakże co mi tam? Stary nie ma gdzie głowy położyć, a pan Gołembiowski, byle chciał, darmo przytułek dostanie...
 Słowa te, wymówione ze spokojnym uśmiechem, rozjątrzyły włóczęgę.
 — O! jaki miłosierny z pana Wawrzyńca! — wykrzyknął. — Nie trzeba było placu zabierać staremu, toby miał gdzie głowę położyć... I jabym tak nie biedował.
 — Nie zabrałem, ale kupiłem, kochany panie Gołembiowski — odpowiedział słodziutkim głosem lichwiarz.
 — A wiem! kupił pan za dwadzieścia rubli...
 — Za tysiąc, kochany panie Gołembiowski.