Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/129

 — A zapłacił pan kwitami, temi, co to dawało się rubla, a brało dziesięć. I to wiem. Kostka mi gadała...
 Lichwiarz ruszył ramionami i, zwinąwszy pieniądze w papier, schował je do kieszeni.
 Włóczędze zaiskrzyły się oczy; pokonywając jednak wściekłość, począł znowu prosić drżącym ze wzruszenia głosem:
 — Panie Wawrzyniec, niech mi pan da!...
 — Nie mogę.
 — Choć trochę...
 — Ani trochy.
 — Choć z parę rubli...
 — Ani grosza. To nie moje pieniądze.
 — No, to niech pan da ze swoich.
 — Nie mogę! Na pogrzeb świętej pamięci żony pańskiej wydałem trzydzieści rubli. Podatki zaległe opłaciłem.
 — Jeszczeby panu nie zabrakło, choćby pan i mnie co ofiarował — rzekł włóczęga.
 — Jestem biedny człowiek, panie Gołembiowski, i nie mogę rzucać pieniędzy w błoto.
 Obdartus zakipiał gniewem.
 — Biedny! biedny!... Znają tu pana ludzie i wiedzą, że, jak potrzeba, to pan Gwoździcki i karetą potrafi się przejechać!...
 Słowa te straszną w lichwiarzu wywołały zmianę. Wyprostował się, spojrzał wyzywająco w twarz bandyty i rzekł:
 — Powiadasz, że mnie znają ludzie?...
 Gołembiowski już nie panował nad sobą.
 — Co cię nie mają znać! — krzyknął. — I ja cię znam, ty... złodzieju!...
 W tej chwili naprzeciw otwartych drzwi izby, w ciemnej sieni, mignęła blada i przerażona twarz Gustawa, lecz kłócący się nie dostrzegli go, a lichwiarz mówił tym samym ostrym i stanowczym głosem: