Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/130

 — To znasz mnie, Jędrusiu, znasz?...
 — Znam cię, znam, Wawrzusiu!... — krzyknął bandyta.
 — A ja ci powiadam — odparł Wawrzyniec — że mnie jeszcze nie znasz i dopiero teraz poznasz.
 I z temi słowy zdjął swoje szafirowe okulary, z poza których ukazały się czarne, inteligentne oczy, a tak bystre, że włóczęga o krok cofnął się, nie mogąc wytrzymać spojrzenia.
 — Wiesz ty, słuchaj — ciągnął lichwiarz — dlaczego żona twoja z głodu umarła? Oto dlatego, że jakby z jej przyczyny umarł tu u was z głodu kto inny... A wiesz ty, dlaczego ja was z tej chudoby wyrzuciłem?... Oto dlatego, że wyście mnie także wyrzucili z niej przed dwudziestu pięciu laty...
 W sieni rozległo się głębokie westchnienie, ale Wawrzyniec nie słyszał go i mówił dalej:
 — A wiesz ty, kto ciebie w kajdany oddał?...
 — Milerowa... bodaj pięć lat konała!... — mruknął włóczęga.
 — Nie Milerowa, synku, to ja... Ja, słyszysz?... A może ci powiedzieć, za co?...
 Bandyta powoli wsunął rękę w kieszeń płóciennych spodni i milczał.
 — Pamiętasz ty, słuchaj, tego małego Gucia, z którymeście się to razem bawili, kiedyś jeszcze był bachorem?...
 — Tego z białym łbem? — spytał niby spokojnie włóczęga, stając naprzeciw drzwi od sieni.
 — Tego samego, tego!... coś go w studnię wepchnął... On ma jeszcze znak na czole od krawędzi, ale ty masz za to na nogach i rękach znaki od kajdan... On jest dziś panem, a ty psem, którego jutro złapią i znowu w obrożę zakują... Teraz mnie znasz, Jędrusiu?... — spytał lichwiarz.
 W ręku bandyty błysnął długi, składany nóż.
 Wawrzyniec, zobaczywszy to, rozśmiał się.
 — Cóżto, Jędrusiu, igiełka... hę?...