Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/144

 — Powiedzże mi, mój Kryspinie — rzekł Łukasz — powiedzże mi, a... pieniędzy nie ukradli ci?
 — Bynajmniej, leżą nawet w tej sali.
 I to powiedziawszy, adwokat wskazał na jedną półkę, gdzie między stosem makulatury walały się listy zastawne.
 Pan Łukasz oburzył się.
 — Któż znowu tak robi, mój Kryspinie? Mogą ci jeszcze zginąć!... — zawołał.
 — A cóż mnie to obchodzi? Listy zastawne nie mają tu żadnej wartości.
 — Tylko złoto? — pochwycił Łukasz.
 — Ani złoto. Bo i co nam po niem? Wikt mamy darmo, mieszkanie darmo, odzienie nie niszczy się, a w preferansa grywamy o grzechy powszednie.
 Pan Łukasz nie rozumiał tego, co słyszy, ale też przestał się dziwić.
 — Swoją drogą — rzekł do Kryspina — złoto nawet w tych warunkach ma swoje powaby. Posiada ono blask, dźwięk...
 Adwokat zbliżył się do ściany i otworzył małe żelazne drzwiczki. W tej chwili Łukasz zobaczył straszliwy blask, buchający jakby z pieca, gdzie topi się stal, usłyszał okrutne jęki tysiąca głosów i brzęk łańcuchów.
 Pan Łukasz zamknął oczy i zatkał uszy. Nigdy jeszcze nerwów jego nie wstrząsnęły równie silne wrażenia.
 Adwokat zatrzasnął drzwiczki i rzekł:
 — To ma lepszy dźwięk i blask, aniżeli złoto. Prawda?
 — Tak — odparł uspokojony Łukasz — ale złoto ma wagę i trwałość.
 Kryspin przez chwilę milczał smutnie.
 — Łukaszu — rzekł nagle — podaj-no mi moją rękawiczkę. Ona leży na tym pulpicie.
 Łukasz schwycił prędko czarną rękawiczkę zwyczajnych rozmiarów, lecz w tej chwili rzucił ją na ziemię. I — niesły-