Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/146

twoim adwokatem, rozpatrzyłem się w aktach i obawiam się, czy będziesz mógł zasiąść z nami do puli!...
 Gdyby teraz pan Łukasz miał przed sobą lustro, przekonałby się, że istotnie jest trupem — tak zmizerniał, wysłuchawszy adwokata.
 — Kryspinie! — rzekł nieszczęśliwy, drżąc całem ciałem — więc wy jesteście w piekle?
 — Bah!...
 — I ja mam być w piekle?...
 — Och!... — mruknął adwokat, jakby zdziwiony pytaniem.
 — A jakiemże prawem wy mnie sądzicie?
 — Tu, widzisz, jest taki zwyczaj, że hultaje sądzą hultajów — odparł Kryspin.
 — Mój kochany — rzekł Łukasz, składając ręce — więc kiedy tak, to osądźcież mnie do tego oddziału, w którym sami bawicie!...
 — My tylko tego pragniemy — odpowiedział adwokat — ale...
 — Co ale?... Jakie ale?...
 — Musisz dowieść sądowi, że w ciągu życia spełniłeś choć jeden czyn... bezinteresownie.
 — Jeden? — zawołał pan Łukasz. — Chyba sto, tysiąc... Ja całe życie postępowałem tylko bezinteresownie.
 Kryspin z powątpiewaniem pokiwał głową.
 — Mój Łukaszu — rzekł — ja z twoich aktów bynajmniej nie widzę tego. Gdybyś, jak mówisz, całe życie postępował bezinteresownie, to nie dostałbyś się do naszego towarzystwa, które w czwartym departamencie piekła tworzy ósmą sekcją jedynastego oddziału.
 W sąsiednim pokoju odezwał się dzwonek po raz drugi. Jednocześnie Łukasz usłyszał gruby głos sędziego, który zmarł na apopleksją:
 — Czy nowoprzybyły już gotów?