Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/148

sali ukazały się zdziwione twarze djabłów. Ale sędziowie drzemali niewzruszeni, wiedząc, że nawet w piekle nie warto słuchać dowodzeń, nie mających praktycznego gruntu.
 Nareszcie adwokat upamiętał się i zawołał:
 — A teraz, dostojni sędziowie, zacytuję wam jedną tylko, ale niezbitą prawdę na obronę mojego klienta. Oto... był on preferansista jakich mało.
 — Prawda! — szepnęli rozbudzeni sędziowie.
 — Mógł grać całą noc i nigdy się nie irytował.
 — Prawda!...
 — Skończyłem, panowie! — rzekł adwokat.
 — I zrobiłeś pan bardzo dobrze — odezwał się prokurator. — A teraz zechciej nam wymienić jeden, jedyny czyn, któryby obwiniony spełnił w życiu bezinteresownie. Inaczej, jak panu wiadomo, grzesznik ten nie może zostać przyjęty do naszej sekcji.
 — A tak świetnie pomagał!... — szepnął sędzia, który zmarł skutkiem upadku ze schodów.
 Wymowny adwokat umilkł i zagłębił się w rozpatrywaniu dokumentów. Widocznie nie miał już nic do powiedzenia.
 Stan sprawy Łukasza był tak smutny, że wzruszył nawet prokuratora.
 — Obwiniony! — zawołał oskarżyciel. — Czy nie przypominasz sobie choć jednego bezinteresownego czynu w życiu, byle dobrego?...
 — Sędziowie! — rzekł pan Łukasz z głębokim ukłonem. — Kazałem przed domem wylać chodnik asfaltowy...
 — Za który na dwa tygodnie pierwej podniosłeś komorne lokatorom — przerwał mu prokurator.
 — Odnowiłem wygódkę!...
 — Tak! ponieważ zmusiła cię do tego policja.
 Łukasz pomyślał.
 — Ożeniłem się!... — rzekł po chwili.
 Ale prokurator tylko machnął ręką i surowo zapytał: