Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/151

 Wtem odezwał się djabeł:
 — To w jakim celu dałeś pan, panie Łukaszu, te pięć kopiejek na ubogich?...
 — Za zbawienie grzesznej duszy mojej, panie dobrodzieju! — odparł Łukasz.
 Djabeł znowu wybuchnął śmiechem, sędzia prezydujący uderzył pięścią w stół, a adwokat począł rwać sobie włosy.
 — Ach, ty stary ośle! — zawołał Kryspin na pana Łukasza. — Słyszałeś przecie, że masz zrobić ofiarę bezinteresowną, a więc ani na ogłoszenie o lokalach, ani nawet za zbawienie duszy!... Ale ty widać taki jesteś chciwy, że pięciu kopiejek nie możesz poświęcić dla biednych bez żądania nagrody, i jeszcze takiej, jak zbawienie!...
 Teraz sędziowie powstali ze swych miejsc. W ich groźnych i smutnych spojrzeniach pan Łukasz czytał dla siebie jakiś straszny wyrok.
 — Woźny! — rzekł prezydujący. — Wyprowadź obwinionego do ostatniego kręgu piekła!
 Ale djabeł machnął ręką.
 — A nam co po takim pensjonarzu — rzekł — który własną duszę ocenia tylko na pięć kopiejek?
 — Cóż my z nim zrobimy? — spytał prokurator.
 — Co się panom podoba! — odparł djabeł, pogardliwie wzruszając ramionami.
 — Więc zróbmy jeszcze jedną próbę — pochwycił adwokat.
 I zbliżywszy się do prezydującego, coś z nim poszeptał.
 Prezydujący naradził się z innymi sędziami i rzekł:
 — Obwiniony! Między nami pozostać nie możesz, djabeł przyjąć cię nie chce, boś sam za nisko otaksował swoją duszę. Skazujemy cię więc na ostatnią próbę. Oto dusza twoja wejdzie w ten stary pantofel, który przed kilkoma dniami wyrzuciłeś na śmietnik... Dixi!