Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/205

 — Do nas niepotrzebny — odrzucił śledziennik — a ciebie, ani Gromadzkiego nie upilnuje...
 — Aj, dowcip!... — mruknął Gromadzki. — W sam raz na podgardlaną kiszkę.
 Łukaszewski wzruszył ramionami.
 — Zaraz wszystko wam wytłomaczę — rzekł. — Ale ponieważ mam zwyczaj wiedzieć, z kim rozmawiam, więc może mi powiecie, co to za dzwonek i na co?
 Teraz wystąpił na środek Kwieciński, mówiąc:
 — To jest, widzisz, dzwonek bronzowy, kupiony za czternaście groszy od handlarza, ażeby dzwonić na służbę.
 — Przecież baba nie usłyszy go na dole.
 — No, jeżeli baba go nie usłyszy, to ty usłyszysz, albo twój Walek — odparł Kwieciński.
 — Aha! A ten podły mebel, który wyrzucono z publicznego...
 Na te słowa Leśkiewicz spochmurniał. Włożył ręce w kieszenie, i odwróciwszy się od kolegi, zwanego Łukaszem, odparł:
 — Trzeba być osłem, ażeby nie poznać, że to jest styl Ludwika...
 — Którego Ludwika?... — zdziwił się Łukaszewski.
 — Tego, który był markierem u Loursa — szybko wtrącił Gromadzki.
 Leśkiewicz na znak pogardy zwinął usta w rurkę i mimowoli wziął się za puls. A ponieważ zdawało mu się, że puls uderza za prędko, więc postanowił już nie brać udziału w rozmowie.
 — Powiedzże nareszcie o tym Walku — rzekł Gromadzki, mocno zadowolony z konsternacji Leśkiewicza.
 Łukaszewski zamyślił się, jakby układając plan mowy; usiadł na krześle, spuścił oczy i zaczął:
 — Wiecie, że „Popiel“ jest na guwernerce w Miętuszynie.
 („Popielem“, na cześć wielkiego baletmistrza teatrów,