Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/208

 — Więc może być dobrym adwokatem, albo chemikiem — odparł Łukaszewski.
 — I umiejętnie fałszować wódkę, czy wody mineralne — dorzucił Leśkiewicz.
 — Albo zostać pokątnym doradcą i odbierać nam klientów! — dopełnił Kwieciński.
 — Nie bójcie się! — odparł zaperzony Łukaszewski — nim on zacznie konkurować z wami w fałszowaniu wódki, czy w pokątnych poradach, już nie będzie nietylko was, ale nawet tego cukru, który wyrafinują na waszych kościach.
 Na wzmiankę o smutnym terminie, Leśkiewicz roztarł sobie piersi, jakby go zakłuło w płucach.
 Kwieciński wzruszył ramionami i rzekł tonem perswazji:
 — Poco się ty ciskasz? poco się pienisz?... Lepiej powiedz wyraźnie, czego chcesz?
 — Chcę, ażebyśmy pomogli temu chłopcu kształcić się.
 — Na lekarza, albo na prawnika — mruknął Leśkiewicz.
 — Nawet na chemika od robienia margaryny, wszystko mi jedno — odparł Łukaszewski.
 — Więc musi pierwej skończyć gimnazjum — mówił Kwieciński. — A jeżeli jest za stary i nie przyjmą go?
 — To pójdzie do rzeźbiarza.
 — Rzeźbiarze sami nie mają butów.
 — No, to go oddamy do stolarza — zakończył Łukaszewski, któremu nie robiły subjekcji nagłe przejścia od uniwersyteckich szczytów do warsztatowego padołu.
 — Tak... do stolarza... do rzemiosła, to nawet i ja mógłbym mu wyrobić miejsce — odezwał się Leśkiewicz.
 — A widzisz — rzekł Łukaszewski. — Tylko musi gdzieś mieszkać i coś jeść.
 — Mieszkać może u nas — wtrącił ze swego pokoju Gromadzki.
 — Z głodu przy nas nie zdechnie — mruknął Kwieciński.
 — No, widzicie... widzicie... — mówił już udobruchany