Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/213

 — No, trochę pan łżesz — objaśnił Leśkiewicz.
 Gość tak rzucił rękoma, że o mało nie upadł mu połyskujący kapelusz.
 — Ehe!... — zawołał wzburzony — panom chodzą po głowach figle, a ja mam przykrości...
 — No, daj już, daj, Śledziu, sześć rubli — wtrącił Łukaszewski. — Gromada, a nie zgubiłeś tam klucza do swojej kasy?...
 — Zaraz!... zaraz!... — odparł Gromadzki tonem, w którym czuć było zgnębienie.
 I stojąc pod oknem, jakby chodziło o mikroskopijne poszukiwania, szeroko otworzył sponiewieraną portmonetkę. Wydobył trzy ruble, potem rubla, znowu rubla i nareszcie zaczął z różnych skrytek wyciskać drobne, mrucząc:
 — Sześćdziesiąt kopiejek, siedemdziesiąt kopiejek, siedemdziesiąt pięć kopiejek, jest cały rubel!... — zakończył głosem, w którym było więcej melancholji niż triumfu.
 Zebrać wszystkie bankocetle w jedną wiązkę, wymienić drobne na rubla i doręczyć rządcy — była to czynność, której wykonania podjął się Łukaszewski. Spełnił ją szybko i dokładnie, chociaż bez zwykłej mu zamaszystości; może dlatego, że moralny nastrój kolegów był w tej chwili dziwnie uroczysty.
 — No, zdaje się, że jesteś pan zadowolony — rzekł Kwieciński.
 — Ach, panie! — westchnął rządca, z pośpiechem chowając pieniądze. — Kiedy po komorne idę do panów, to zupełnie jakbym miał ząb rwać... Moje uszanowanie... A o paszport tego chłopczyka będę prosił dziś...
 I pędem wybiegł za drzwi, a potem ze schodów, aż zadudniło.
 — Myślę — rzekł Leśkiewicz, wskazując głową na Walka — że ten młody uczony nieprędko będzie miał garnitur, nawet z Pociejowa.