Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/216

spytał chłopca. — Na obiad do restauracji... Bądź zdrów, Gromada; a jak ci dadzą co dobrego, myśl o nas, jedząc.
 I wyszli, a między nimi chłopak, w którego niekulturalnym umyśle wyraz „restauracja“ przemienił się w „resztancję“ i wywołał wspomnienie gminnego aresztu, gdzie dorośli za karę odsiadywali po kilka dni, a małoletnich wójt załatwiał w ciągu kilkunastu minut, ale także przy drzwiach zamkniętych.
 Na dziedzińcu gromadka studentów zetknęła się z posłańcem, który, przypatrzywszy się im, wydobył z torby list i podał go Łukaszewskiemu, mówiąc:
 — Pan Kwieciński...
 Łukaszewski w pierwszej chwili doznał pełnego słodyczy zakłopotania, jakby go oblano ciepłą wodą. Lecz gdy usłyszał nazwisko kolegi, a tem bardziej, gdy na kopercie przeczytał jego adres, zrobił minę kwaśną i, niedbale oddając list właścicielowi, rzekł:
 — To do ciebie, Niezapominajko.
 Kwieciński zdawał się być przerażony. Szeroko otwartemi oczyma przebiegł list, zmiął go i mruknął:
 — A bodaj te baby choro...
 — Cóżto?... Teklunia? — spytał Leśkiewicz, nie mogąc powstrzymać się od mimowolnego mrugania powiekami.
 — Walerka! — mruknął Kwieciński.
 — Słyszałeś?... — zdziwił się Łukaszewski, patrząc na Leśkiewicza. — Takie ma szczęście i jeszcze zły...
 — Już za dużo!... — odparł Kwieciński, rozpaczliwie machając ręką.
 Leśkiewicz potarł sobie bok, a idący z nimi chłopak zdawał się być pełnym roztargnienia; nie wiedział bowiem, na co patrzeć — czy na rojną i huczną ulicę, czy na piękną marynarkę, która zastępowała mu palto.