Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/230

 — Jaki to poczciwy chłopak! — myślał Leśkiewicz — a ja go tak krzywdziłem...
 W parę minut rozebrał się do bielizny i był na swojem łóżku. Gromadzki usiadł przy nim i zaczął badanie.
 — Wiesz, Gromada, byłem dla ciebie niesprawiedliwy...
 — W jamie brzusznej niema nic osobliwego...
 — Myślałem, żeś ty dusigrosz i egoista...
 — Wątroba normalna... śledziona także...
 — Ale dziś przekonałem się, żeś ty szlachetny chłopak, Gromada...
 — Cóż ci dolega? — pytał Gromadzki.
 — Tak jakoś, o... tak... niedobrze mi wogóle...
 — Wrażenia subjektywne.
 — Ale może to zapowiedź ciężkiej choroby?... — pytał Leśkiewicz.
 — No, to pokaż język... Nic osobliwego... Puls... Bój się Boga, ty masz nawet puls normalny, więc czego chcesz?...
 Leśkiewicz nagle podniósł się, i schwyciwszy Gromadzkiego za rękę, rzekł:
 — Gniewasz się na mnie, żem tak podle postępował z tobą?...
 — Dajże spokój!... cóżeś ty mi zrobił?...
 — Mówiłem, żeś egoista i dusigrosz...
 — Ba, żebym choć miał co dusić... — szepnął Gromadzki.
 — Będziesz miał!... — zawołał Leśkiewicz. — Jutro dam ci tę korepetycję i jeszcze postaram się o drugą... Będziesz miał ze dwadzieścia pięć rubli!...
 — Co w ciebie wstąpiło? — dziwił się Gromadzki.
 — Dziś poznałem, że jestem niesprawiedliwy osieł... A ty, biedny hołyszu, nie masz co jeść!... Nie gniewasz się na mnie? — mówił bardzo wzruszony Leśkiewicz.
 W tej chwili z trzaskiem otworzyły się drzwi kuchni, i wpadł Kwieciński.
 — Powarjowaliście! — krzyknął, zobaczywszy Leśkiewi-