Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/251

 — Nie słyszycież, nikt stamtąd nie idzie?... — mówił Horus.
 Milczenie.
 Księżyc zbliżał się do palmy i już dotknął pierwszych jej liści; miałki piasek cicho szeleścił w klepsydrach.
 — Daleko?... — szepnął Horus.
 — Osiemset kroków — odparł lekarz — nie wiem, Horusie, czy zdążysz dotknąć wszystkich edyktów świętym pierścieniem, choćby ci go zaraz przynieśli...
 — Podajcie mi edykty — rzekł książę, nasłuchując, czy nie biegnie kto z pokojów Ramzesa. — A ty, kapłanie — zwrócił się do lekarza — mów, ile mi życia zostaje, abym mógł zatwierdzić przynajmniej najdroższe mi zlecenia.
 — Sześćset kroków — szepnął lekarz.
 Edykt o zmniejszeniu czynszów ludowi i pracy niewolnikom wypadł z rąk Horusa na ziemię.
 — Pięćset...
 Edykt o pokoju z Etjopami zsunął się z kolan księcia.
 — Nie idzie kto?...
 — Czterysta... — odpowiedział lekarz.
 Horus zamyślił się, i... spadł rozkaz o przeniesieniu zwłok Zefory.
 — Trzysta...
 Ten sam los spotkał edykt o odwołaniu Jetrona z wygnania.
 — Dwieście...
 Horusowi zsiniały usta. Skurczoną ręką rzucił na ziemię edykt o niewyrywaniu języków wziętym do niewoli jeńcom, a zostawił tylko... rozkaz oswobodzenia Bereniki.
 — Sto...
 Wśród grobowej ciszy usłyszano stuk sandałów. Do sali wbiegł zastępca arcykapłana. Horus wyciągnął rękę.
 — Cud!... — zawołał przybyły. — Wielki Ramzes odzyskał zdrowie... Podniósł się krzepko z łoża i o wschodzie