Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/270

nie obłoków, nad którą wznosiła się Rzeczywistość, ale na szpitalnem łóżku. Otaczali go koledzy, na których twarzach spostrzegł niepokój i zdumienie.
 — Cóż mi się tak przypatrujecie? — zapytał.
 — To ty mówisz? — zawołał jeden. — No, więc będziesz żył...
 — A stałeś już obcasami w grobie — dodał drugi.
 — Chyba na tamtym świecie — odparł rekonwalescent, przypominając sobie dziwny sen.
 — Aż na tamtym?... Cóż tam słychać?... Jakie wiadomości?... — żartowali koledzy.
 Ubogi student machnął ręką i pomyślał:
 — Żartujcie wy sobie, a ja co wiem, to wiem...
 Gdy zaś przyszedł do zdrowia, nietylko nie narzekał na swoją biedę, ale owszem cieszył się z niej. A ile razy spotkała go ciężka zgryzota, przypominał sobie promienie światła, wytryskujące z granitowej bryły pod ciosami Cierpienia, i mówił, że w takiej chwili dusza mu się rozrasta.