Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/045

 — A z tem co zrobimy, jaśnie panie?... — zapytał stary frant, pokazując serwetą na wózek.
 Łoski obejrzał się i struchlał, zobaczywszy przedmiot, tak mało mający związku z jego stanowiskiem męża i stróża sprawiedliwości. Fatalna sprawa wikłała się jeszcze bardziej przez to, że państwo Łoscy nie mieli własnych dzieci.
 — Winszujemy znaleźnego!... — wołali mężczyźni.
 — A zróbcież mnie choć ławnikiem!... — krzyczał 80-letni eks-pułkownik, stary kawaler.
 Damy tymczasem otoczyły wózek, na którym Staś obudził się i zaczął płakać.
 — Śliczne dziecko! — mówiła jedna.
 — Jakie delikatne!
 — Musi mieć przynajmniej rok — dodała trzecia.
 — To też sędzia akurat dwa lata pracuje dla publicznego dobra!... — huknął tubalnym głosem pułkownik.
 — Ależ panowie, to musi być omyłka!... — tłomaczył się zmienionym głosem nieszczęśliwy sędzia.
 — W takim adresie nie może być pomyłki! — wtrącił niepoprawny pułkownik. — Ale niema co mówić, chłopiec śliczny, jak malowidło!
 Korzystając z rejwachu, pani Łoska wymknęła się do pokoju. W kilka minut wróciła stamtąd z mocno zaczerwienionemi oczyma, ale już spokojniejsza i jakby zrezygnowana. Za nią toczyła się stara, gruba szafarka.
 Gdy sędzina drżącemi rękoma wydobyła Stasia z wózka i oddała go szafarce, biedny mąż niezwykle pokornym głosem zapytał:
 — Co z nim myślisz robić?...
 — Przecież go nie oddam na folwark... — odparła cicho żona, z odcieniem wyrzutu w głosie.
 Usłyszawszy to, młode panie zarumieniły się, starsze spojrzały po sobie, nawet mężczyźni spoważnieli, a pułkownik odezwał się: