Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/048

burmistrz aż na bok uskoczył, a pan rejent, widocznie ze wzruszenia, poprawił sobie kołnierzyk.
 Jednocześnie bryczka stanęła naprzeciw rejenta.
 — Zwarjowałeś acan, że tak pędzisz?... — zapytał rejent.
 — Laudetur Jesus Christus!... — odparł organista, dotykając biczyskiem czapki.
 Burmistrz spostrzegł zapłakaną Szarakową, i zbliżywszy się do bryczki, uśmiechnięty, jak zwykle:
 — A co to? — rzekł — stało się jakie nieszczęście? Umarł kto?... Spaliło się co?...
 — Jaki nieprzytomny człowiek! — ciągnął rejent swoje.— O mało, że nie przejechał mnie i Jó... to jest prezydentowej.
 — Synek mi zginął... Stasieczek mój! — zawołała kowalowa, znowu zalewając się łzami.
 — Co to za jedna?... — spytała pani burmistrzowa.
 — Zdaje się, że to będzie córka młynarza Stawińskiego — objaśnił rejent.
 — A tak... Stawińszczanka, a teraz kowalowa. O, pomóżcież mi go znaleźć, moiście wy państwo złote! — mówiła Szarakowa, trzęsąc się z płaczu na bryczce.
 — Hi! hi! hi! — zaśmiał się burmistrz — ma też czego płakać!... Takaś młoda, da ci Pan Bóg jeszcze z dziesięcioro!...
 — André, soyez convenable! — zgromiła go pani burmistrzowa, była wychowanka pensji wyższej w mieście gubernjalnem.
 — O ratujcież mnie, moi złoci państwo! — jęczała kowalowa i, pochyliwszy się na bryczce, wyciągnęła ręce, jakby chcąc uścisnąć najprzód panią prezydentową, a następnie jej męża.
 Ale pani prezydentowa, która ukończyła pensją, z gestem oburzenia cofnęła się w tył, a niemniej obrażony mąż jej zawołał:
 — Cóż u djabła za poufałość!... Nie wiesz, kto jestem?...
 — Jużci wiem, że pan — wielmożny burmistrz. Pomóż-że