Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/051

 — Wio mały! — krzyczał organista.
 Niekiedy tuman, wlokący się za nimi, jak ogon, równał się z bryczką, zabiegał im drogę i trzy pary oczu zasypywał drobnym piaskiem. Wtedy konik schylał głowę między kolana i parskał, organista przecierał oczy grubym rękawem, i tylko biedna matka, nie przymykając nawet powieki, patrzyła na drogę.
 — Panie organisto!...
 Organista wiedział już, o co chodzi i, nie czekając, odparł:
 — Oto tam, między drzewami!... Widzi pani?... Za dziesięć pacierzy zajedziemy.
 Skręcono na prawo. W polu kilku ludzi kopało rów.
 Wózek stanął.
 — Hej! hej!... — zawołał organista, kiwając na kopacza.
 Jeden z nich odłożył łopatę i szedł ku bryczce. W Szararakowej tętna biły, jak młoty w kuźni, i drżała tak, jakgdyby wózek jeszcze pędził, choć on stał.
 — Pan wrócił do domu? — zapytał organista nadchodzącego kopacza.
 — A jużci!
 — A nie widzieliśta wózka za jego biedką?
 — A jakże, widzieliśmy!
 — I dziecko było tam?
 — Musi że było, bo się cosik trzęsło we środku.
 — Bóg wam zapłać.
 — Jedźta z Bogiem!... To wasze?
 — Nie moje... tej pani! — odparł organista, wskazując batem za siebie.
 — Panie organisto... — odezwała się kowalowa.
 — Czego?
 — Puśćcie mnie z bryczki... ja pójdę piechotą, bo mi się widzi, że prędzej zajdę...
 — At! nie barłożyłabyś pani... Wio, mały!