Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/061

 Dziewczyna, gdy ją gorąco owiało, ocknęła się.
 — Matulu, co wy ze mną robicie? — zawołała.
 — Cicho, głupia, to ci przecie wyjdzie na zdrowie.
 Już ją wsunęły baby do połowy; dziewczyna poczęła się rzucać, jak ryba w sieci. Uderzyła znachorkę, schwyciła matkę obu rękami za szyję i wniebogłosy krzyczała:
 — A dyć wy mnie spalicie, matulu!...
 Już ją całkiem wsunięto, piec założono deską, i baby poczęły odmawiać trzy Zdrowaśki...
 — Zdrowaś Panno Marjo, łaski pełna...
 — Matulu! matulu moja!... — jęczała nieszczęśliwa dziewczyna. — O matulu!...
 — Pan z tobą, błogosławionaś ty między niewiastami...
 Teraz Antek podbiegł do pieca i schwycił matkę za spódnicę.
 — Matulu! — zawołał z płaczem — a dyć ją tam na śmierć zaboli!...
 Ale tyle tylko zyskał, że dostał w łeb, ażeby nie przeszkadzał odmawiać Zdrowasiek. Jakoś i chora przestała bić w deskę, rzucać się i krzyczeć. Trzy Zdrowaśki odmówiono, deskę odstawiono.
 W głębi pieca leżał trup ze skórą czerwoną, gdzie niegdzie oblazłą.
 — Jezu! — krzyknęła matka, ujrzawszy dziewczynę niepodobną do ludzi.
 I taki ogarnął ją żal za dzieckiem, że ledwie pomogła znachorce przenieść zwłoki na tapczan. Potem uklękła na środku izby i, bijąc głową w klepisko, wołała:
 — Oj! Grzegorzowa!... A cóż wyście najlepszego zrobili!...
 Znachorka była markotna.
 — Et!... cichobyście lepiej byli. Wy może myślicie, że dziewuszysko od gorąca tak zczerwieniało? To tak z niej choroba wylazła, ino że trochę za prędko, więc i umorzyła niebogę. To wszystko przecie z mocy boskiej.