Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/072

biąc zdaje się nic więcej, i półtora roku majster z sołtysem regularnie płókali zęby pod sosnową wiechą. Aż raz zdarzył się wypadek.
 Kiedy sołtys z kowalem siedzieli w karczmie, nagle po pierwszym półkwaterku dano znać, że ktoś tam powiesił się — i gwałtem wyciągnięto sołtysa z za stołu. Kowal, nie mając odpowiedniego towarzystwa, musiał zaprzestać płókania, ale kupił niezbędną butelkę i powoli wracał z nią ku domowi.
 Tymczasem do kuźni przyszedł chłop z koniem do okucia.
 Ujrzawszy go, terminatorzy zawołali:
 — Niema majstra, dziś robi z sołtysem płókanie!
 — A z was to żaden nie potrafi szkapy okuć? — spytał markotnie gospodarz.
 — Kto tam potrafi! — odparł najstarszy terminator.
 — Ja wam okuję — odezwał się nagle Antek.
 Tonący chwyta się brzytwy, więc i chłop zgodził się na propozycją Antka, choć niewiele mu ufał, a jeszcze inni terminatorzy wyśmiewali go i wymyślali.
 — Widzisz go, niedorostka! — mówił najstarszy. — Jak żyje, nie trzymał młota w garści, tylko dymał i węgli dokładał, a dziś porywa się na kucie koni!...
 Widać jednak, że Antek miewał młot w garści, bo zawinąwszy się, w niedługim nawet czasie odkuł kilka gwoździ i podkowę. Wprawdzie podkowa była za wielka i niezbyt foremna, ale swoją drogą terminatorzy pootwierali gęby.
 Jak raz, przyszedł na tę chwilę i majster. Opowiedziano mu, co się stało, okazano podkowę i gwoździe.
 Kowal obejrzał i aż przetarł krwią nabiegłe oczy.
 — A ty gdzieś się tego nauczył, złodzieju? — zapytał Antka.
 — A w kuźni — odparł chłopiec, zadowolony z komplimentu. — Jak pan majster poszedł na płókanie, a oni rozbiegli się, to ja wykuwałem różne rzeczy z ołowiu, albo i z żelaza.