Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/092

 Gdy stanął na ganku, wątły Böhme wyglądał przy nim, jak — wedle słów Biblji — szarańcza przy wielbłądzie.
 — No, ale gadaj co!... — powtórzył Adler, siadając na żelaznej kanapce, która zatrzeszczała. Tubalny głos jego dziwnie harmonizował z rytmicznym łoskotem fabryki, przypominającym odległe grzmoty.
 — Czy mój Ferdynand nie pisał do banku?
 Böhme mimowolnie znalazł się w środku kwestji, z którą tu przyjechał. Siadł na drugiej kanapce naprzeciw Adlera. Z zastanawiającą przytomnością umysłu przypomniał sobie początek pierwszej części mowy: o niezbadanych wyrokach...
 Pastor miał jedną wadę. Oto — nie umiał płynnie mówić bez okularów, które zawsze w niewłaściwe miejsce chował. Czuł, że wypada zacząć wstęp, ale jakże zacząć bez okularów?... Odchrząknął, powstał z kanapy, zakręcił się wkoło... Niema okularów!
 Sięgnął ręką do lewej kieszeni spodni, potem do prawej... Okularów ani śladu!... Czyby je zostawił w domu?... Gdzież znowu! miał je przecie w rękach, siadając na bryczkę... Sięgnął do jednej tylnej kieszeni surduta: niema... do drugiej — znowu niema! Biedny pastor całkiem zapomniał początkowych zdań części przygotowawczej.
 Adler, który znał przyjaciela na wyrywki, zaniepokoił się.
 — Czego ty się tak, Marcinie, ale kręcisz?... — spytał go.
 — Ech, mam kłopot... Gdzieś zostawiłem okulary...
 — Na co tobie okulary? Kazania przecież nie będziesz do mnie mówił.
 — Ale, bo widzisz...
 — No, ja ale pytam się o Ferdynanda: czy niema od niego wiadomości?...
 — Zaraz ci powiem!... — mówił Böhme, krzywiąc się.
 Sięgnął do bocznej kieszeni i nie znalazł okularów. Odpiął surdut i z kieszeni wewnętrznej dobył jakiś papier, wielki