Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/097

 — Miły Gotliebie — rzekł pastor — dobry chrześcijanin...
 — Johann! — przerwał mu fabrykant. — Wynieś do altanki butelkę reńskiego i piernik... Chodźmy do ogrodu, Marcinie!
 Poklepał Böhmego ciężką ręką po ramieniu i zawołał:
 — Ha! ha! ha!
 Szli do ogrodu. W drodze zastąpiła im jakaś nędzna kobiecina i, upadając do nóg Adlerowi, szepnęła z płaczem:
 — Jaśnie panie! choć trzy ruble na pogrzeb.
 Adler bez trudności wyrwał jej nogę z objęć i odparł spokojnie:
 — Idź do szynkarza, bo tam twój głupi mąż codzień zostawiał pieniądze.
 — Jaśnie panie!
 — W kantorze załatwiają się interesa, nie tutaj — przerwał Adler — tam pójdź.
 — Byłam, panie, ale mnie za drzwi wyrzucili.
 I znowu objęła go za nogi.
 — Precz! — krzyknął fabrykant. — Do warsztatów was niema, a na chrzty i pogrzeby umiecie żebrać!
 — Po słabości byłam, panie; jakże mogłam iść na robotę?
 — No, to niech ci się ale dzieci nie zachciewa, kiedy im nie masz za co sprawić pogrzebu.
 I poszedł do ogrodu, pchając przed sobą oburzonego tą sceną pastora.
 Za furtką Böhme zatrzymał się.
 — Wiesz, Gotliebie — rzekł — ja nie będę pił.
 — O? — zdziwił się Adler. — Dlaczego tak?
 — Łzy biednych psują smak wina.
 — Nie bój się! Kieliszki są czyste, a butelki dobrze zakorkowane. Ha! ha! ha!
 Pastor zaczerwienił się, odwrócił się od niego z gniewem i szybko wybiegł na dziedziniec.
 — Stój, ty warjacie! — krzyknął Adler.