Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/133

rozwalonego Ferdynanda Adlera, który z pijatyki wracał do domu.
 — Na bok! — krzyknął stangret na gromadę.
 — To ty zjedź na bok, bo my niesiemy rannego.
 Smutny orszak zrównał się z powozem. Młody Adler ocknął się z drzemki, wychylił się z powozu i zapytał:
 — A to co?
 — Gosławskiemu urwało rękę.
 — Czy temu, co ma ładną żonę?
 Chwila milczenia.
 — Widzisz, jaki mądry! — mruknął ktoś.
 Ferdynand oprzytomniał i, zmieniając ton mowy, zapytał:
 — Doktór opatrzył go?
 — Doktora niema przecież w fabryce.
 — Ach, prawda!... A felczer?
 — I felczera niema!
 — Aha! To trzeba posłać konie do miasteczka.
 — Jużci że trzeba — odpowiedział ktoś. — Może wielmożny pan zaraz z miejsca każe zawrócić?
 — Moje konie są zmęczone — odparł Ferdynand — ale wyślę inne.
 Powozik ruszył.
 — Podły! — rzekł jeden z robotników. — Jak my zmęczymy się przy robocie, to nas nie zmienia, ale o konie to dba!
 — Bo konia trzeba kupić, a ludzie są darmo — wtrącił inny.
 Gromada doszła do domu, w którym mieszkał Gosławski. W oknie paliła się jeszcze lampa. Jeden z robotników ostrożnie zapukał.
 — Kto tam?
 — Niech pani Gosławska otworzy!
 Po chwili we drzwiach ukazała się do połowy rozebrana kobieta.
 — Co to jest? — zapytała, patrząc na gromadę przerażona.