Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/135

Ferdynanda, który po pijatyce jeszcze spał, zapukał w nie kijem; ale syn nie odezwał się.
 Przed mieszkaniem Gosławskiego stało dużo robotników. W kościele mało kto był. Wszyscy pragnęli dowiedzieć się o losie rannego i usłyszeć szczegóły wypadku. Gosławską i dzieci wzięła do siebie sąsiadka.
 Tłum szemrał, ale gdy zobaczono Adlera, umilkły rozmowy. Tylko najbojaźliwsi witali się z nim, inni odwracali się, a śmielsi patrzyli na niego, nie uchylając czapek.
 Fabrykanta coś tknęło.
 — Czego oni chcą ode mnie? — pomyślał.
 Zaczepił jednego z robotników Niemców i spytał, jak się chory ma.
 — Niewiadomo — odparł zapytany pochmurnie. — Podobno mu odjęli całą rękę.
 Adler posłał po doktora, aby wyszedł do niego.
 — No, jak tam? — zapytał fabrykant.
 — Umiera — odpowiedział lekarz.
 Adler zatoczył się i rzekł podniesionym głosem:
 — To nie może być! Ludzie przecież tracą obie ręce, nawet obie nogi, a jednak nie umierają...
 — Opatrunek był zły, krew uszła. Przytem, chory jest przepracowany.
 Odpowiedź ta rozeszła się prędko między stojącymi przy domu. Tłum znowu począł szemrać.
 — Ja ale dobrze panu zapłacę! — rzekł Adler. — Niech pan tylko jego pilnuje starannie. To nie może być, ażeby mężczyzna z takiego skaleczenia umierał!
 W tej chwili chory odezwał się. Lekarz pobiegł do mieszkania, a fabrykant zwrócił się zpowrotem ku domowi.
 — Gdyby doktór był przy fabryce, nie stałoby się nieszczęście! — zawołał ktoś z tłumu.
 — Nam wszystkim zejdzie na taki koniec, jeżeli będą nas trzymali w warsztatach do północka! — krzyknął drugi.