Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/145

sędziego i, nie wiedząc o tem, co się stało, szepnął do towarzysza:
 — Zapoznaj mnie z nim!... Podobno dobrze pije?
 — Cudownie! — odparł towarzysz i, nie zwłócząc, poskoczył do Zapory.
 — Cóż to za szczęśliwy traf! — rzekł. — Adler w tej knajpie wyprawia dziś miastu ucztę, sędzia zatem wpadłeś w sidła, z których go nie wypuścimy. Ale panowie jeszcze nie znają się...
 W sali zrobiła się cisza. Wszyscy patrzyli.
 — Pan Adler!... Pan Zapora!
 — Dawno już pragnąłem poznać sędziego — rzekł Ferdynand i wyciągnął rękę.
 — Miło mi! — odparł Zapora i swoją rękę cofnął.
 Niektórzy z obecnych poczęli sznurować usta. Ferdynand pobladł; przez chwilę stał zmieszany, ale odzyskał przytomność i nagle zmienił grę.
 — Pragnąłem poznać sędziego — mówił dalej — ażeby podziękować mu za... korespondencją o moim ojcu do pism...
 Zapora utopił w nim surowe spojrzenie.
 — O pańskim ojcu — rzekł spokojnie — pisałem jedną tylko korespondencją, mianowicie: do wójta gminy, ażeby go wezwał na sprawę.
 Adler zakipiał z gniewu.
 — Ach! Więc w takim razie pisywałeś pan tylko o mnie do pism humorystycznych?
 Zapora ani na chwilę nie stracił zimnej krwi. Ścisnął w ręku laskę i odparł:
 — Mylisz się pan. Korespondencje do pism humorystycznych zostawiam młodym ludziom bez zajęcia, którzy chcą zostać sławnymi w jakikolwiek sposób.
 Adler już nie panował nad sobą.
 — Pan mnie obrażasz! — krzyknął.