Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/146

 — Przeciwnie. Nawet nie zaprzeczę ostatniemu twierdzeniu, ażeby nie obrażać pana.
 Zdawało się, że rozdrażniony młodzieniec rzuci się na Zaporę.
 — Pan mi dasz satysfakcją! — krzyczał Adler.
 — Z przyjemnością.
 — Ale natychmiast!
 — No, naprzód muszę zjeść obiad, bom głodny. Zresztą za godzinę będę u siebie na pańskie usługi — odpowiedział Zapora chłodno.
 Potem kiwnął głową paru znajomym i zwolna opuścił salę.
 Uczta, urządzona przez Adlera, odbyła się dosyć kwaśno.
 Wielu z gości wyszło przed obiadem, inni udawali wesołość. Ale za to Ferdynand miał doskonały humor. Pierwszy kieliszek wina uspokoił go, a dalsze podnieciły. Był kontent, że ma pojedynek, jeszcze z Zaporą! — i ani wątpił o triumfie.
 — Dam mu lekcją strzelania — szepnął do jednego z sekundantów — i basta!...
 A w duchu pomyślał:
 — To mi lepiej wyreguluje stosunki, aniżeli wszystkie obiady.
 Doświadczeńsi awanturnicy, jakich nie brakło w sali, patrząc na młodego siłacza, przyznawali mu charakter i fantazją.
 — Dzięki niebu — mówił jeden z nich — i nasz partykularz będzie miał głośną sprawę.
 — Żal mi tylko... — rzekł inny.
 — Czego?
 — Tych butelek, które padną trupem...
 — Myślę, że im sprawimy świetny pogrzeb.
 — Byle nie któremu z przeciwników.
 — Wątpię. A jakież są warunki?
 — Pistolety i walka do pierwszej krwi.
 — Aj, do djabła! Czyjże to pomysł?
 — Adlera.