Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/156

 — Może pan chcesz, ażebyśmy przeszli do mego domu? — spytał Adler, domyślając się, że z tak wzburzonym człowiekiem lepiej będzie nie rozmawiać przy urzędnikach: może ma jaką pretensją?
 Gość zawahał się, ale wnet odparł:
 — Ha!... to pójdźmy do domu... Ja już tam byłem...
 — Pan mnie szukał?
 — Tak... Bo... widzi pan, panie Adler, my... przywieźliśmy Ferdynanda...
 Myśl o jakiemkolwiek nieszczęściu była tak daleką od fabrykanta, że prawie wesoło spytał:
 — Czy Ferdynand tak się spił na jarmarku, że go aż odwieźć było potrzeba?
 — On jest ranny — odparł gość.
 Byli już na dziedzińcu przed domem. Adler zatrzymał się nagle.
 — Kto ranny? — zapytał.
 — Ferdynand.
 Starzec rozłożył ręce.
 — Połamał nogi, kark skręcił? Co to znaczy?
 — Ranny jest... kulą.
 — Kulą? On? Jakim sposobem?
 — Miał pojedynek.
 Czerwona twarz fabrykanta miała teraz kolor cegły. Byli na ganku. Adler rzucił w sieni kapelusz i wpadł w otwarte drzwi. Nawet nie spytał: przez kogo syn został raniony? Cóż go to obchodziło?
 W pierwszym pokoju zobaczył służących i jeszcze jednego nieznanego mężczyznę. Fabrykant odepchnął ich i stanął przed szezlongiem, na którym leżał Ferdynand.
 Ranny nie miał na sobie surduta, ani kamizelki. Twarz jego była tak strasznie zmieniona, że tkacz w pierwszej chwili nie mógł poznać własnego syna. W głowach siedział doktór.
 Adler patrzył... patrzył... Potem upadł na niezajęte krze-