Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/167

począł wydobywać się gęsty dym i gdzie niegdzie płomyki ognia.
 Na to hasło robotnicy, już zdemoralizowani dotychczasowemi wypadkami, ulegli panice i tłumem opuścili warsztaty. Przestrach był tak wielki i ucieczka tak szybka, że w żadnej sali nie zgaszono świateł, nie zamknięto drzwi, nie wstrzymano nawet machiny parowej.
 Popłoch jednak był prawdziwem szczęściem uciekających. Zaledwie bowiem robotnicy zebrali się na dziedzińcu, w celu ratowania składów bawełny, a już ogień pokazał się w magazynie tkanin.
 — Co to znaczy? To ktoś podpala! — odezwały się głosy wśród tłumu.
 — Sam pryncypał podpala fabrykę! — odpowiedział ktoś.
 — Gdzie on jest?
 — Niewiadomo, ale jest w obrębie gmachów... Teraz ogień wybuchnął w gremplarni i w przędzalni.
 — Widocznie sam Adler podpala!...
 — Ale którędy wchodzi do sal?
 — Zabrał klucze z kantoru.
 — Więc pocóż my mamy ratować fabrykę, jeżeli on ją niszczy?
 — Któż nam każe ratować?
 — A co będziemy jutro jedli?
 Takie wykrzykniki i płacz kobiet rozlegały się w zbitym tłumie kilkuset ludzi, bezsilnych wobec klęski. Rzeczywiście ratunek był niepodobny. Zebrani w osłupieniu przypatrywali się pożarowi, który w jednych miejscach potęgował się, w innych dopiero poczynał.
 Fabryka przedstawiała szczególny obraz.
 Na tle pochmurnej nocy jesiennej widać było kilkanaście olbrzymich gmachów, dziwnie uiluminowanych. Z każdego otworu składów wydobywały się czerwone płomyki, jak pochodnie. W budynku głównym, mającym kształt podkowy, na