Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/173

 Chłop znał inżyniera, więc ukłonił mu się nisko, do ziemi.
 — A to ty, „durny Michałku!“ Cóż tutaj robisz? — zapytał inżynier.
 — Nic, panie! — odparł chłop.
 — Dlaczego nie wracasz do wsi?
 — Nie mam poco, panie.
 Inżynier zaczął nucić, a potem rzekł:
 — Jedź do Warszawy. Tam zawsze znajdziesz robotę.
 — Kiedy nie wiem, gdzie to.
 — Siadaj na wagon, to się dowiesz.
 „Durny Michałko“ skoczył na wagon jak kot, i usiadł na stosie kamieni.
 — A pieniędzy trochę masz? — spytał inżynier.
 — Mam, panie, rubla i czterdzieści groszy i złoty dziesiątkami...
 Inżynier począł znowu nucić i oglądać się po okolicy, a w lokomotywie wciąż warczało. Wreszcie z karczmy wybiegła obsługa pociągu, z butelkami i węzełkami. Maszynista i jego pomocnik siedli na lokomotywę — i ruszono.
 O jaką milę drogi stąd, na zakręcie, ukazały się dymy i wieś uboga, zbudowana między błotami. Na jej widok Michałko ożywił się. Zaczął się śmiać, wołać (choćby go nie usłyszano z takiej odległości), machać czapką... Aż jadący na wysokim koźle brekowy ofuknął go:
 — A ty się czego wychylasz? Jeszcze zlecisz, i djabli cię wezmą...
 — Bo to nasza wieś, panie, o tam o!...
 — No, więc kiedy wasza, to siedź spokojnie — odparł brekowy.
 Michałko usiadł spokojnie, jak mu kazano. Tylko, że go coś bardzo nudziło w sercu, więc zaczął mówić pacierz. Ach! jakżeby on wrócił do swojej wsi, z gliny i słomy ulepionej, tam — między błota... Ale nie miał poco. Choć go nazywali „durnym,“ tyle przecie rozumiał, że na świecie mniej przy-