Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/179

robotę. Nie dosyć, że sam rzucił, ale jeszcze kazał dziewczynie, jakby jakiej słudze, zrobić to samo — i iść za nim.
 Dziewczyna zawahała się. Lecz, gdy pisarz pogroził, że jeżeli nie dotrzyma do wieczora, to nie zapłaci jej za cały tydzień, wzięła się znowu do cegieł. Prostemu człowiekowi miły jest przecie grosz, jeszcze zapracowany tak krwawo.
 Czeladnik wpadł w złość.
 — Idziesz, psia wiaro — krzyczał — czy nie idziesz?
 — Jakże pójdę, kiedy mi nie chcą zapłacić? Dobrzeby było za tego rubla spódniczynę sobie przynajmniej kupić!...
 — No! — wrzasnął czeladnik — to terazże mi się na oczy nie pokazuj, progu nie przestąp, bo cię na śmierć zabiję!...
 I poszedł ku miastu.
 Wieczorem, jak zwykle, mularze rozbiegli się. W nowym domu został na nocleg Michałko i — dziewucha.
 — Nie idziesz? — spytał ją chłop zdziwiony.
 — Gdzież pójdę, kiedy powiedział, że mnie wygna...
 Teraz dopiero Michałko zaczął się czegoś domyślać.
 — Toś ty z nim siedziała? — rzekł z odcieniem żalu w głosie.
 — A jużci — szepnęła zawstydzona.
 — I jemuś wszystek swój zarobek oddawała, choć cię bijał?...
 — A ino...
 — Pocóżeś ty tak paskudnie robiła?...
 — Bom go lubiła — odparła cicho dziewka, kryjąc się między słupy rusztowań.
 Chłopu stało się tak, jakby go kto nożem kolnął. Niedarmo ludzie śmieli się z niego!...
 Michałko przysunął się do dziewki.
 — Ale teraz nie będziesz go lubić? — zapytał.
 — Nie! — odparła i zaczęła rzewnie płakać.
 — Ino mnie będziesz lubić?
 — Tak.