Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/180

 — Ja cię nie będę rozbijał, ani twoich pieniędzy zabierał.
 — Jużci prawda!
 — Ze mną będzie ci ładniej...
 Dziewucha nie odpowiadała nic, tylko płakała jeszcze mocniej i trzęsła się.
 Noc była chłodna i wilgotna.
 — Zimno ci? — spytał chłop.
 — Zimno.
 Posadził ją na kupie cegieł, szlochającą. Zdjął parciankę i otulił dziewuchę, a sam został w jednej koszuli.
 — Nie płacz!... nie płacz! — mówił. — Tylko jedną noc przesiedzisz tak. Masz przecie rubla, to jutro wynajmiemy za niego stancją, a spódniczynę ja sam kupię ci za swoje. Ino nie płacz...
 Ale dziewucha nie zważała na to, co mówił Michałko. Podniosła głowę i słuchała. Zdawało jej się, że z ulicy dolatuje odgłos znajomych kroków.
 Stąpanie zbliżało się. Jednocześnie ktoś zaczął gwizdać i wołać:
 — Chodź do domu... Ty!... Gdzie tam jesteś?
 — Tu jestem! — zawołała dziewucha, zrywając się.
 Wybiegła na ulicę, gdzie stał czeladnik.
 — Tu jestem! — powtórzyła.
 — A pieniądze masz? — spytał czeladnik.
 — Mam! O tu... Naści! — rzekła, podając mu rubla.
 Czeladnik schował rubla do kieszeni. Potem schwycił dziewkę za włosy i zaczął ją bić, mówiąc:
 — A na drugi raz słuchaj się, bo cię na próg nie puszczę... Rublem się nie wykupisz!... A słuchaj!... a słuchaj! — powtarzał, okładając ją pięściami.
 — O dla Boga!... — wołała dziewka.
 — A słuchaj!... A słuchaj, co ci każę...
 Nagle puścił dziewuchę, czując, że go ujęła za kark potężna ręka. Z trudnością odwrócił głowę i zobaczył roziskrzone oczy Michałka.