Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/181

 Czeladnik był chwat Mazur, więc grzebnął Michałka pięścią w łeb, aż mu w uszach zadzwoniło. Ale chłop nie popuścił mu karku. Owszem, ścisnął jeszcze lepiej.
 — A uduś mnie, ty złodziejski portrecie... to zobaczysz! — stęknął chrapliwym głosem czeladnik.
 — To jej nie bij! — rzekł chłop.
 — Nie będę — mruknął i wysadził język.
 Michałek otworzył garść, a czeladnik aż się zatoczył. Złapał kilka razy powietrza, a potem przemówił:
 — Kiedy nie chce, żebym ją bił, to niech za mną nie chodzi. Lubi mnie, to i owszem, ale ja biję, bo mam taki obyczaj!... Co mi po dziewce, żeby jej walić nie można?... Niech idzie na złamanie karku!
 — To pójdzie... Wielka rzecz! — odparł chlop.
 Ale dziewucha złapała go za ręce.
 — Daj ty już spokój — mówiła do Michałka, drżąc i ściskając go. — Nie mieszaj się między nas...
 Chłop oniemiał.
 — A ty chodź do domu — rzekła do czeladnika, biorąc go pod ramię. — Co cię tam ma kto poniewierać na ulicy...
 Czeladnik wyrwał się jej i rzekł ze śmiechem:
 — Idź sobie do niego! On cię nie będzie bił... On ci przecie pieniądze dawał...
 — Iii! daj mi tam spokój... — ofuknęła dziewucha i poszła naprzód.
 — Widzisz, z babą trzeba jak z psem!... — rzekł czeladnik, wskazując ręką na dziewuchę. — Wal ją, a ona za tobą w ogień pójdzie...
 I zniknął. Tylko w ciszy nocnej rozlegał się jego złośliwy śmiech.
 Chłop stał, spoglądał za nimi, przysłuchiwał się. Następnie wrócił między rusztowania i patrzył na to miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą siedziała dziewucha.