Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/187

 Wrócił tedy ku miastu. Na nieszczęście, deszcz zaczął padać. Ludzie chowali się pod parasole, a kto parasola nie miał, uciekał. Michałko nie śmiał na taką ulewę zaczepiać przechodniów i pytać o drogę.
 W czasie największej nawałnicy stanął pod murem skulony, zziębnięty w swojej przemokłej parciance, i pocieszał się tem, że deszcz choć umyje mu bose nogi.
 I gdy tak stał pobladły, a z długich włosów woda spływała mu za koszulę, zatrzymał się przed nim jakiś pan.
 — A co to — ubogi?... — zapytał pan.
 — Ni.
 Pan zrobił parę kroków naprzód i znowu wrócił z pytaniem:
 — Ale jeść ci się chce?
 — Ni.
 — I nie zimno ci?
 — Ni.
 — Osioł jakiś! — mruknął pan.
 A potem dodał:
 — Ale dziesiątkębyś wziął?
 — Jakby pan dali, tobym wziął.
 Pan dał mu złotówkę i odszedł, mrucząc.
 Potem znowu zatrzymał się, patrzył na chłopa, jakby wahał się, ale nareszcie poszedł naprawdę.
 Michałko trzymał w garści złotówkę i mówił do siebie zdziwiony:
 — Nie bój się, jakie to tu są dobre panowie!...
 Wtem przyszło mu na myśl, że taki dobry pan możeby mu pokazał drogę do mostu?... Ale — już było zapóźno.
 Noc nadeszła, zapalono latarnie, i deszcz się wzmógł. Chłop szukał ulic, gdzie było najciemniej. Skręcił raz i drugi. Spostrzegł nowe budowle i nagle poznał ulicę, na której przed kilkoma dniami pracował.
 Oto tu bruk się kończy. Tu parkan. Tam skład węgli,