Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/188

a tam jego dom. W kilku oknach palą się światła, a przez otwartą bramę widać niewykończone oficyny.
 Chłop wszedł na podwórze. Gdzie jak gdzie, ale tu sprawiedliwie należał mu się nocleg. Przecie on ten dom budował.
 — Hej! hej! a gdzie to? — krzyknął za nim, od schodów, człowiek odziany w tęgi kożuch.
 Musiało już być chłodno na dworze. Michałko odwrócił się.
 — To ja — rzekł. — Idę spać do piwnicy.
 Człowiek w kożuchu oburzył się.
 — A cóż to dziadowski hotel, żebyście noclegi odprawiali?
 — Ja tu przecie robiłem całe lato — odparł zafrasowany chłop.
 W sieni ukazała się stróżowa, niespokojna o męża.
 — Co się tu dzieje?... Kto to?... Może złodziej? — pytała.
 — I, nie! Tylko ten oto gada, że robił przy fabryce, więc mu się tu nocleg należy... Durnowaty!...
 Michałkowi zaświeciły oczy. Roześmiał się i pobiegł do stróża.
 — To wy z naszej wsi? — zawołał, przejęty radością.
 — A bo co? — spytał stróż.
 — A bo tak na mnie wołacie, jak w naszej wsi... Ja przecie „durny Michałko!“
 Stróżowa zachichotała, a jej mąż wzruszył ramionami.
 — Żeś ty durny, to widać — rzekł. — Ale ja nie ze wsi, ino z miasta... Z Łapów! — dodał takim tonem, że aż zesmutniały chłop westchnął:
 — Oj! oj! To pewnie musi był takie miasto wielkie, jak Warszawa?
 — Takie, nie takie — odparł stróż — ale zawsze miasto porządne.
 Po chwili milczenia rzekł: