Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/190

wstąpił na śniadanie. Wypił duży kielich wódki i, weselszy, powlókł się w tę stronę, gdzie było widać rusztowania.
 „Czy szukać roboty?... Czy wracać do domu?...“ — myślał.
 Wtem, gdzieś niedaleko, rozległ się huk, podobny do krótkiego grzmotu; potem drugi — głośniejszy.
 Chłop spojrzał.
 O paręset kroków, na prawo, widać było szczyty rusztowań, a nad niemi jakby czerwony dym...
 Stało się coś niezwykłego. Michałka ogarnęła ciekawość. Popędził w tamtą stronę, poślizgując się i brnąc w kałużach.
 Na niebrukowanej ulicy, gdzie stało ledwie parę domów, kręcili się strwożeni ludzie. Krzyczeli i pokazywali rękami niewykończoną budowlę, przed którą leżały deski, połamane słupy i świeże gruzy. Nad wszystkiem unosił się czerwony pył cegły.
 Chłop przybiegł bliżej. Tam już zobaczył, co się zdarzyło. Oto — nowy dom upadł.
 Cała jedna ściana rozsypała się od góry do dołu, a druga — w większej połowie.
 W poszczerbionych murach wisiały futryny, a duże belki, przeznaczone do dźwigania sufitów opadły, pogięły się i potrzaskały jak wióry.
 W oknach sąsiednich domów ukazały się zalęknione kobiety. Ale na ulicy, prócz robotników, było ledwie kilka osób. Wieść o wypadku nie zdążyła jeszcze do środka miasta.
 Pierwszy oprzytomniał główny majster.
 — Czy nie zginął kto? — pytał drżący.
 — Zdaje się, że nie. Wszyscy byli na śniadaniu.
 Majster począł rachować swoich, ale wciąż mylił się.
 — Czeladnicy są?...
 — Jesteśmy!...
 — A pomocnicy?...
 — Jesteśwa!...
 — Jędrzeja niema!... — odezwał się jeden głos.