Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/192

wsi na zarobek. I w tej chwili, kiedy inni mówili sobie: „pójdę!“, on myślał:
 — Nie pójdę! Nie chcę!...
 Obejrzał się bojaźliwie. Stał sam jeden przed gromadą, bliżej muru niż inni.
 — Nie pójdę!... — szeptał i — podniósł drąg, który leżał mu prawie przy nogach.
 Między ludźmi zaszemrano:
 — Patrzcie!... Co on robi?...
 — Cicho!
 — Boże miłosierny, zmiłuj się! — wołał ranny, szlochając z bólu.
 — Idę! idę!... — rzekł Michałko, i — wszedł między gruzy.
 — Zginiecie obaj!... — krzyknął cieśla.
 Michałko już był przy nieszczęśliwym. Zobaczył jego zdruzgotane nogi, kałużę krwi, i pociemniało mu w oczach.
 — Bracie mój! bracie!... — szeptał ranny i objął go za kolana.
 Chłop podsunął drąg pod belkę i rozpaczliwym ruchem podważył ją. Rozległo się trzeszczenie, a z wysokości drugiego piętra spadło kilka kawałków cegły.
 — Wali się!... — krzyknęli robotnicy, rozbiegając się.
 Ale Michałko nie słyszał, nie myślał, nie czuł nic. Silnem ramieniem podparł znowu drąg i już całkiem usunął belkę ze zmiażdżonych nóg leżącego człowieka.
 Z góry posypały się gruzy. Czerwony pył zakłębił się, zgęstniał i wypełnił wnętrze budynku. Za ścianą słychać było jakieś szamotanie się. Ranny jęknął głośniej i nagle ucichł.
 W otworze rozdartej ściany ukazał się Michałko zgięty, z trudnością dźwigający rannego. Powoli przeszedł niebezpieczną granicę i, stanąwszy przed tłumem, zawołał z naiwną radością: