Strona:PL Bolesław Prus - Pierwsze opowiadania.djvu/212

 Jaś dostarczał najwięcej zabawek Antosi. Raz nawet zrobił jej kołyskę dla lalki; na nieszczęście, lalka miała pół łokcia długości, a kołyska ledwie kilka cali.
 — Trzeba ją zepsuć! — rzekł zmartwiony Jaś, biorąc kołyskę.
 — Dajże pokój! — zawołała Antosia. — Przecież lalka może mieć dziecko.
 — A prawda!...
 Istotnie na drugi dzień, przy pomocy służącej, urodziło się dziecko, złożone z mnóstwa gałganków i waty. Jaś pilnie mu się przypatrywał.
 — Co to jest? — spytał, pokazując na jedną połowę ciała nowonarodzonego.
 — To przecież głowa!...
 — A gdzie ręce?
 — Ona nie ma rąk, tylko koszulę.
 Sprowadzono kołyskę, lecz okazało się, że głowa lalki jest za szeroka. Ponieważ Jaś znowu się zmartwił, Antosia więc zaproponowała mu, aby wyrysował lalce nos i oczy, co też wykonał, mocno przy tej okazji obracając językiem.
 Przyjaźń dzieci była tak wielka, że Jaś postanowił nawet podzielić się z Antosią niesłychanie ważną tajemnicą.
 — Chodź — rzekł do niej — pokażę ci gniazdo.
 — Gniazdo?... — zawołała, klasnąwszy w ręce.
 — Ale nie powiesz nikomu?... — spytał uroczyście.
 — Nie!... jak mamę kocham...
 Poszli do ogrodu, gdzie kroplista rosa siedziała na liściach, tworząc mnóstwo tęczowych kręgów. W powietrzu czuć było upajającą woń, rozlegał się pomieszany świergot ptaków, a tu i owdzie brzęk pszczół i cirkanie polnych koników.
 — Czy to prawdziwe gniazdo? — pytała zaciekawiona dziewczynka.
 — Rozumie się.
 — A małe ptaszki są tam?